Bir varmış? Bir yokmuş? Diye başlar hep öyküler bilirsiniz. Hep bizlere çocukluğumuzda annelerimiz anlatmıştır. Biz uyuyalım diye ama bize o kadar güzel gelmiştir ki o öyküler gözümüze uyku girmemiştir. İçimizdeki hayalleri rüyalara dökme vaktimiz gelene kadar. Biz hep o masalları isterdik hayatımızda hep o şekilde olacak sanıyorduk, her şeyin masallarda ki gibi tozpembe ama işte bizler büyüyüp gerçek Dünya ile karşı karşıya geldiğimizde her şey değişmeye başladı.

   Çünkü bize öykülerde sadece güzel taraflar mutlu taraflar anlatılırdı. Acılar zorluklar ve çaresizlikler anlatılmazdı. En önemli ve can alıcı olanda gizemli yalnızlık yaşayanlar ve çözüm yolları bizlere anlatılmazdı. Belki de annelerimiz üzülmeyelim diye yaparlar, belki de yaşı küçük anlayamaz diye düşünüp yaparlardı. Bunu bilemeyiz ama o zamanlar uygun bir şekilde anlatılsa belki her şey çok daha farklı olabilirdi. Dünya’da her yer, her şey her insan daha sevecen iyilik dolu olabilirdi. Dünya’mız bu kadar kötü insanla dolu olmasaydı. Unutmamalı ki “ağaç yaşken eğilir” bizler de belki çocukluğumuzda dağa bir fidan iken bize iyi ve kötü daha iyi anlatılabilseydi masalların özü vurgulanabilseydi masalların arka yüzünde yaşanan acılar ve sebepleri bizlere anlatılabilseydi bizlerden ders alan ve bu kötülüklerin doğurduğu sonuçları bilen iyi insanlar daha fazla olabilirdi. Her zaman bilmeliyiz ki “zararın neresinden dönersek kardır” bizlerde bunu bilerek yaşamalıyız. Çocuklarımıza ve torunlarımıza bu bilinci vermeli, onları ona göre eğitmeliyiz. Bilinçli bir toplum bilinçli çocuklardan geçer. Bilmeliyiz ki çocuklarımız geleceğimizin neferleridir onlara sahip çıkmalı ve iyi eğitmeliyiz

Her insanın içindeki çocukta işte böyledir çocukluk döneminde ne görüp yaşadıysa onunla büyür onunla gelişir. Eğer ki o çocuklarımızı daha ilk doğduğu anda yalnızlığa sürüklemeye başlarsak zamanla büyüseler bile içlerinde gizemli yalnızlık kaybolmaz. Çığ gibi büyür gider. Bu sebepledir ki onların kötü şeyler yapmalarına ve kötülülerin içine girmelerine sebebiyet verir. Etraflarında birçok insan olsa bile hep kendilerini yalnız hissederler. Bu onlar için başlı başına acı sebebidir, asla gerçekten mutlu olduklarını hissedemezler yapmacık gülüşler ve yalandan bir Dünya’nın içinde yaşar dururlar. Bunun tek ilacı sevgidir, sevilmektir. Sevgi her şeyin ilacı derler ya gerçekten öyledir. Sevgi ile ama gerçek sevgi ile o insanın içindeki gizemli yalnızlık yok edilebilir. Ama bu doğuştan tüm çocuklarımıza birer aile fertleri olarak göstermemiz gereken en önemli şeydir. Herkese sevgi ve huzur dolu bir Dünya dileğiyle…